Wycieczka rowerowa po dawnym okręgu wojskowym Javorina. Ja osobiście zaparkowałem samochód w Lubicach - część pod lasem - przy dawnych barakach. Możesz zrobić to samo. Droga stamtąd spokojna, wolna od samochodów, cisza, spokój i przyroda, która niemal ogarnęła przeszłość związana z ciężkim sprzętem wojskowym i amunicją. Trasę można wydłużyć, w razie potrzeby skrócić. Opiszę też trudną historię terytorium i wiosek, które musiały ustąpić miejsca strefie wojskowej.

Zobacz:

Od punktu wyjścia wyjdziesz na betonową, czasem płytową drogę. Towarzyszy Ci „zielone C”. Pomijając ciszę, droga od początku nie jest ekstra ciekawa, to kamień klejony z asfaltem, perforowany jak tankodrom, który zobaczycie po około trzech kilometrach po lewej stronie.

• 

• 

Jest też altana, w której można wiele dowiedzieć się o historii tego obszaru. Pamiętaj, aby nie przegapić altany. Znajdziesz tam informacje, które musisz znać, aby zrozumieć miejsce, w którym jeździsz. Mieszkańców nieistniejących gmin eksmitowano siłą po tym, jak rząd ogłosił strefę militarną – „nasza” nazywa się Javorina. Wyobraź sobie eksmisję ponad 2200 osób z ich domów. W pierwszym kroku odbyły się różne spotkania wyjaśniające, na których tłumaczono mieszkańcom, że to akt patriotyzmu, ale spotkania zakończyły się wypędzeniem mówców z wioski. Później się wzmocnili, żołnierze zaczęli rzucać rzeczy na samochody tym, którzy nie chcieli wyjeżdżać, więc woleli się spakować. Zaproponowano im domy w bardzo złym stanie, we wsiach na Spiszu, z których ponownie Niemcy zostali wypędzeni. Świetnie, prawda? Po ich wyjeździe na terytorium nic się nie wydarzyło. Domy miały zabite deskami okna, a mieszkańców przeniesiono do bardzo złych warunków. Na przykład moi przodkowie zostali deportowani do Ihľany, gdzie mieszkali naprzeciwko ogromnej fermy byków. Nic dziwnego, że wielu, widząc, że „nic się nie dzieje” w ich opuszczonych domach, zaczęło wracać. Według mojego wuja przebywali tam, dopóki wojsko nie otoczyło wiosek. Nie wolno im było opuszczać wioski i wywierać na nich presji, mój dziadek zawsze pamiętał, jak żołnierze zabili psa widłami przed jego oczami. Ci, którzy nie chcieli wyjeżdżać i walczyli do ostatniego wytworzyła się presja, która zmusiła armię do wybudowania im przynajmniej zastępczego mieszkania. Tak powstała ulica Kupeľská w Vrbovie, z której piszę wam te wersy. Jednocześnie we wsi Žakovce znajdują się te same „chałupki z piernika” dla mieszkańców dawnego Blažova. Ten sam los spotkał mieszkańców wsi Ruskinowce, leżących w tej samej dzielnicy, w sąsiedniej dolinie. Mieszkańcy rozproszyli się po całym Spiszu na Słowacji, ale jak się dowiedziałem, wielu też opuściło Słowację.

• 

• 

• 

Na zdjęciu powyżej kościół, którego nie znajdziecie nigdzie indziej, udokumentowany przez mojego pradziadka - wszystko znajdziecie na dwóch tablicach informacyjnych w altanie. Przesiąknięty (i zły) historią, wychodzę z altany. Autor musi przeprosić za osobiste zaangażowanie, uzdrowisko Lubice to miejsce narodzin jego przodków. Idę dalej betonową drogą i po lewej stronie widzę dawną cysternę. Na jego końcu skrzyżowanie - kieruję się w lewo.

Lekkie wzniesienie, ale w zasadzie droga nadal lekko się wznosi. To miłe. Słucham śpiewu ptaków i toczących się kół. To mój ulubiony relaks. Za wzgórzem na zdjęciu, po około dwóch kilometrach wjeżdżam na Ihľany – część Majerki. Nie bój się. W większości są to Romowie. „O, masz fajny rower, pożycz mi”, krzyczy na mnie około dziesięciolatek :-). Stoję na rozdrożu, ani przez chwilę nie wiem jak dalej (trasa nie jest z góry ustalona), kieruję się w stronę rzeki. „Tak, nie pójdziesz tam”, krzyczy inny. Zdam, nie zdam, chodźmy! Błotnista droga, a na końcu powód, dla którego chłopak mnie ostrzegł - dość mocny strumyk. Mianowicie pada codziennie przez ostatni tydzień. Musiałem pedałować, zanurzając prawą stopę. Mógłbym też odblokować stopę, ale prawdopodobnie nie pomogłbym sobie. Nieważne, trochę wariuję na punkcie moich butów, idę dalej. Čaká ma piękne, prawie niekończące się wzgórze przez las, na przemian ze słońcem, studnią wody, serpentynami, krótko mówiąc, przyjemnościami rowerowymi. Po wspinaczce znajduję się tutaj:

Rozdroże wysyła mnie albo do Lomnički, albo do Kolačkova. Kolačkov to kierunek, z którego przyjechałem, wybieram Lomničkę, chociaż słyszałem, że to osada romska. Droga w dół po prostu schodzi w dół, serpentyny - jakoś mi się to nie podoba, wiem, że zaraz wrócę. Po kilku kilometrach widzę gospodynie rozwalające drewno - wiem, że jestem blisko. Chodzę do domów, znowu ktoś chwali mój rower. Drugi chce go pożyczyć: „Cześć, och! Wujku pożycz mi rower! ”Powiedziałam:„ Haha, a potem z czym jadę do domu? ”Pomyślał:„ Hmm, nie wiem, samochodem?

• 

• 

Schodzę w międzyczasie i mam zamiar znowu przebrnąć przez rzekę, super, zapomniałem też, że mam mokrą stopę! Powtarzam procedurę z przygotowaniem, poza zabezpieczeniem wideł, około metra od brzegu moje przednie koło utknęło i żeby nie kąpać się w całości, muszę wyskoczyć z roweru obiema stopami do wody 🙂 Na szczęście jest piękny dzień. 

• 

• 

Całą galerię mam dla Ciebie poniżej:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Moja wyprawa rowerowa kończy się ponownie w Lubicach pod lesomem. Trenerzy mogą stamtąd udać się do Kieżmarku i połączyć się ze ścieżką rowerową do Vrbova lub w kierunku Spiskiej Belej. Jest więcej opcji.