Trasa rowerowa będzie prowadziła przez dawną strefę wojskową Javorina. Punkt wyjścia taki sam jak poprzednio: koszary w Lubicach (część pod Lasem), tym razem pojedziemy doliną wokół dawnej wsi Ruskinovce, wspinając się po dawnych Dworcach aż do Lewockiej Doliny. Trasa nadaje się do jazdy na rowerze górskim, ale trasa może być również wykorzystywana do jazdy na rowerze z dziećmi (prawie bez samochodów).

Ścieżka rowerowa jest oznakowana, dziś cały czas będziemy jechać na żółto. W punkcie startowym - początku mapy, można wybrać dwie trasy, tę, która prowadziła do Lubickiego Kúpele, którą opisałem w poprzednim artykule. Dziś od koszarów przejdziemy w prawo. Czeka nas niezamieszkany obszar około dwudziestu kilometrów, jest na co czekać 🙂

Trafiłem tu w deszczowy dzień, gotowy na wszystko i tak wstępny asfalt, który przy danej pogodzie był zbyt ładny, bardzo mi odpowiadał.

Taka piękna droga prowadzi kilka kilometrów w głąb doliny, co na pewno przypadnie do gustu. Może po prostu zadając sobie pytanie, dlaczego nikt tu nie mieszka. Dopiero po przeczytaniu krótkich informacji i spojrzeniu na kilka zdjęć zrozumiesz, że w przeszłości okolica była już lubiana przez wielu. Niegdyś znajdowała się tutaj wieś Ruskinovce, a jej mieszkańcy zostali wysiedleni przez utworzenie strefy wojskowej Javorina. Napisałem więcej o historii tych wsi w tym artykule. Zdjęcie powyżej to tablica informacyjna, siedzenia. Dawni mieszkańcy wsi wystawili ten drewniany kościółek jako zabytek. Spotykają tam swoją rodzinę. I wspominają. Aby dać ci trochę wyobraźni, wejdź do kościoła, jest otwarty. Znajdziesz tam kilka zdjęć dawnej niemieckiej wioski, w której domy wokół potoku były tak duże, jak te na historycznym placu Kieżmarku. Dwa kościoły, kilka ulic. Nic z tego już tu nie stoi. Pozostała tylko piękna przyroda.

Możemy kontynuować po krótkim odpoczynku i przeziębieniach na skórze. Taka wygodna asfaltowa droga ciągnie się kilka kilometrów. Pierwsze siedem kilometrów wspinasz się lekko, ale naprawdę wygodnie. Dopiero później pogarsza się nawierzchnia drogi i dochodzi do bardziej stromego podjazdu, trwającego do około dziesiątego kilometra. Tam można odpocząć w takim miejscu. Znajduje się tam pomnik św. Hurbanie. W tym momencie zatrzymałem rowery i posłuchałem. Tak naprawdę tylko szum lasu i śpiew ptaków. Całkowicie mnie to dostało.

Po krótkiej przerwie kontynuuję. W tym miejscu jest skrzyżowanie, ale jest też oznakowane, więc będziesz wiedział, że jeśli chcesz iść do Lewockiej Doliny, musisz jechać w prawo. Droga już wygląda jak las, zaczyna schodzić w dół. Za długo spadam. W ostatnich latach nie lubiłem tak bardzo spadać. Kiedy pomyślę, że to wszystko trzeba będzie zadeptać z powrotem, przestaję zrobić chociaż jeden strzał 🙂 Zejście to dokładnie 5 kilometrów, ale dowiem się w domu 🙂
Zatrzymam się więc na chwilę, zrobię przynajmniej jedno zdjęcie.

Nieco niżej spotykam kilku rowerzystów. Koniec wyznaczonej trasy – skrzyżowanie ze zwykłą asfaltową drogą, samochody… Dawno tego nie widziałem, w zasadzie od początku nie widziałem ani jednego samochodu. Na rozdrożu postanawiam jechać około dwóch kilometrów do wsi Lewoczaska dolina. Wiem, że jest stok narciarski, więc chcę go zobaczyć latem. Po drodze znajdę też bio-basen, ale obecny (maj) jest nieczynny. Więcej informacji o nim opublikowałem już tutaj. Na zdjęciu poniżej tylko parking i brama wjazdowa. Znalazłem go przypadkiem, był w drodze.
I wspomniany stok narciarski – również z „zjazdem rowerowym”. Nie, nie zszedłem 🙂


W budynku jest też restauracja, kawiarnia, niestety w mojej obecności wszystko jest zamknięte. Jestem łatwy, zjadłbym coś, to wstyd. Więc idę prosto z powrotem. Mam przed sobą naprawdę długą wspinaczkę, aż zobaczę św. Hurbana…
Tak wygląda droga. Niewiele, ale to lubię. Ponieważ pada deszcz, po drodze spotykam kilka ślimaków. Jadę tak wolno, że mogę sobie na nie popatrzeć 🙂
Tak, nawet takie „serpentyny”, objechałem rowerzystów, którzy szli przeciwko mnie godzinę temu. Niezły odcinek. I jedyne auto jeżdżące po okolicy - polskie, z nawigacją na przedniej szybie. Ludzie w nim wyglądają na trochę przerażonych

Na skrzyżowaniu pod Dworcem (pomnik św. Hurbana) skręcam tym razem w prawo, kusi mnie, żebym poszedł wyżej. Szczyt podjazdu to ten „przystanek” i bez dodatkowych widoków. Widzisz okopy w terenie? Różnorodnie zdeformowana nawierzchnia wzniesień, na której można sobie wyobrazić, jak ćwiczyli walkę. Na szczęście natura już to ukrywa. Ale w danym miejscu znalazłem później obiekty na mapie - budynki i tym podobne, więc następnym razem muszę lepiej wyglądać.

Potem następuje stromy zjazd, gdzie jak dobry rowerzysta przebijam się przez błoto tak, że ledwo widzę. I mogę iść do domu. Po drodze wciąż patrzę na zrujnowane budynki dla żołnierzy, a konkretnie podziemny bunkier. Cóż, nie przemawiało do mnie w środku.
Powoli kończę podróż lekkim zejściem.

Idę ścieżką paneli z wyciągniętymi nogami, cieszę się drganiem paneli rozciągających moje mięśnie. Byłem naprawdę zaskoczony idealną trasą, którą odkryłem i po prostu zostałem zniszczony, więc z uśmiechem włożyłem rower do samochodu.


Dodaj komentarz

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany. wymagane pola są zaznaczone *