To naprawdę nie jest wycieczka. To piękna wycieczka do pięknego, czasem nieco zapomnianego krajobrazu. To był 2.5.2008 maja XNUMX r., wcale nie był słoneczny dzień, ale gdzieś trzeba było wyjść, dzień wcześniej było jasne, dokąd pojedziemy tym razem… do Pienin, z Vrbova w kierunku Spiskiej Starej Wsi, cel: Czerwony Klasztor

Podróż z Vrbova do Czerwonego Klasztoru trwała około godziny, dla naszych „gospodarzy” było dużo nowości, więc nie było tak strasznie. jak piękna jest przyroda, ale z samochodu tak nie jest…

Nasza wycieczka tak naprawdę zaczęła się gdzieś przed Czerwonym Klasztorem, gdzie na pewno zauważycie miejsca, w których znajdują się platformy pielgrzymkowe. Zaparkowaliśmy też na jednym z nich… Tam już było tłoczno, ludzie zaczęli jako transport publiczny, pewnie dlatego, że to był akurat przedłużony weekend, kiedy są wolni w Polsce i podobno na Litwie, w krajach, które jeszcze razem z Węgrami stanowiły większość "żeglarzy" w Pieninach. Na początku trzeba było jeszcze zapłacić, nie żałuj 250 koron na osobę dorosłą, później okaże się, że naprawdę się to opłaca i wioślarzy muszą naprawdę liczyć na te pieniądze. Za kilka minut byliśmy na tratwie, po osiedleniu się w nas przywitał nas po słowacku i angielsku pan w tradycyjnym stroju, czyli w kamizelce i czapce, ale nie zmieniało to faktu, że było fajnie, mówił żartobliwie, poinformował nas o tym, jak widzimy, o historii raftingu, o tym, jak droga była zbudowana wokół brzegu, a poza tym sterował 🙂 to wszystko miało jeden błąd, było zimno! 🙂 nie było tak źle, ale po prostu robi się zimno od wody, więc w końcu mieliśmy nadzieję, że w końcu dojedziemy do mety 🙂

dotarliśmy… na brzeg już załadowali tratwę na ciężarówki… podobno każdy flisak musi się tym zająć, a nie tylko zejść na tratwę… wtedy pomyślałem, że pieniądze naprawdę zasługują, każda tratwa składa się z pięciu części, na musí Na dole było pięknie wybudowane miejsce dla turystów, którzy przenieśli się tam z rowerami, gdzie spokojnie patrzy się, planowaliśmy też wrócić rowerem drogą, którą zbudowała Mary.Terezia, ale odjeżdżający autobus i wciąż zmarznięte leniwe tyłki przekonały nas, że pojedziemy autobusem. Okazało się, że to dobre rozwiązanie 🙂 zresztą widzieliśmy okolicę z takiego punktu widzenia, jakiego nie zaoferowałby nam rower, autobus skręcał pod górę, skąd patrzyliśmy w dół, jak z samolotu…

Wspaniałe przeżycie, gdy następnym razem jedziemy do Trzech Koron, wędrówka, jak powiedział nam nasz kapitan na tratwie, powinna zająć około dwóch godzin w górę i będzie czekać, aż zobaczymy szerokie - daleko… już patrzę do przodu!